Hard gewerkt
Hard gewerkt…
Oké, eerlijk is eerlijk, dat geldt niet voor mij. Mijn dag viel meer in de categorie relaxed. Nee, ik heb het over de familie die op het maisveldje naast het gasthuis alle zeilen bij zet, om de oogst binnen te halen.
De mais die bij mijn aankomst afgelopen donderdag nog fier rechtop stond, werd in hoog tempo neer gehaald. Zittend op lage krukjes haalden de vrouwen er de maïskolven vanaf, die ontdaan van de bladeren, op een hoop werden gegooid. De kolven werden vervolgens door een ander een voor een bekeken en gekeurd. De exemplaren die de keuring hadden doorstaan verdwenen in witte zakken.
De maisstengels (hoe noem je dat?) werden in kleine bossen neergelegd.
Terwijl ik dit schrijf worden de bossen bij elkaar gebonden en de zakken met kolven dicht gemaakt, verzameld en met een kruiwagen weggebracht. Ieder heeft een taak.
Het wordt hier al vroeg donker en ik vermoed dat er regen aan komt. Af en toe valt al een spatje. Ik hoop dat ze t redden alles voor die tijd binnen te hebben.
En ik? Ik hou mezelf voor dat ik voornamelijk in de weg zou hebben gelopen. Maar eigenlijk vraag ik me vooral af waarom ik niet gewoon ben gaan helpen. Watje!
